Een schreeuw om liefde van mensen die niet mét, maar ook niet zonder elkaar kunnen leven.

MARY:
   Konden we alles maar vergeten.
   Dat maakt het zo moeilijk.
   Voor ons allemaal.
   We kunnen niet vergeten.
EDMUND: 
   I stammer.
   And I’ll never do more.
   That is the only privilege
   of us
   fog people.
   Stammering.

De Amerikaanse Nobelprijswinnaar Eugene O’Neill beschrijft in dit aangrijpende autobiografische meesterwerk één dag uit het leven van het toxische gezin Tyrone. Van ’s ochtends vroeg tot middernacht leveren vier mensen, die niet mét, maar ook niet zonder elkaar kunnen leven, een ontroerend gevecht om liefde en verbinding. Een gevecht waarvan ze weten dat het niet te winnen valt.

Zuidpool brengt O’Neills theatertekst in een verregaande meertalige adaptatie. In de uitgepuurde stijl die het huis eigen is, drijft Zuidpools 'Long Day’s Journey into Night' op taal, monumentaal minimalisme en ijzersterke acteerprestaties. Sofie Decleir, Laurent Capelluto, Atta Nasser en Tijmen Govaerts (onlangs te zien in ‘1985’ op één) spelen respectievelijk in het Nederlands, Frans, Levantijns-Arabisch en het Engels. De voorstelling wordt volledig boventiteld in die vier talen.

O’Neill is erin geslaagd een stuk te schrijven als een echokamer waarin al die tegenstrijdige emoties botsen en resoneren. 

Zuidpool stript het stuk van O’Neill tot zijn harde essentie. De meertalige bewerking maakt de vervreemding tussen de personages uitzichtlozer dan ooit.
(De Standaard)
 

Lees het interview met makers Koen van Kaam en Jorgen Cassier.