Een beeldende monoloog geschreven door Louise Van den Eede en gespeeld door Marjan De Schutter

Mantikê tékhnê is de naam die de oude Grieken gaven aan de kunst van het voorspellen, de oertechniek om voortekens te zien in de trek van vogels, in de stand van bomen en het verdwalen van bijen. Zo lazen ze hun lot.  
Wij slikken kant-en-klare toekomsten; herkauwen prefabdromen van een wereld die zichzelf verkoopt. Gedachten die niet de onze zijn, zeggen we na. Een verleden dat ons is opgedrongen, een nostalgie die ons wordt aangepraat.

De filosoof Walter Benjamin was van mening dat de mensheid, ondanks eeuwen van rampspoed, de plicht had een nog onbekende en misschien zelfs onheilspellende toekomst te betreden en vorm te geven. Met zijn parabel van De engel van de geschiedenis pleitte hij voor een ode aan het leven, ondanks alles.

In Mantike vindt Louise Van den Eede die metafoor terug in het verhaal over Calypso, de eenzaamste godin uit de Griekse mythologie. In hoe de verbannen nimf haar toekomst vormgeeft, hoe ze haar vloek en verlies herinterpreteert door met verpletterde gebroken brokstukken een vlot te maken. Zo helpt Calypso haar eigen geliefde, Odysseus, haar voorgoed te verlaten. Zo geeft ze haar toekomstig verlies vorm.

Mantike is een uitnodiging om te ontdekken hoe we samen een ongeschreven toekomst kunnen betreden. Geen profetie, geen doemdenken, maar een uitnodiging om los te laten wat ons vastzet. Een toekomst bouwen die niet voor ons is voorgekauwd, maar die we zelf bedenken.

Deze ontploffende, beeldende, versgeschreven tekstvoorstelling zet alles op de helling om onze odyssee richting de toekomst heruit te vinden. Waar houden we aan vast, wat vergaat en wat moeten we liefdevol laten gaan?  

Lees hier het interview met Louise Van den Eede (Knack Focus) en hier het interview met Marjan De Schutter (De Standaard, 11/04/2025).
Liv Laveyne schreef een treffende recentie voor Pzazz (25/04/2025) die je hier kan nalezen.

Een lavastroom
die alles overschrijft
alles verteert.
Dan de afkoeling, de gestolde resten.  
En dan de volgende laag,
de volgende liefde,
het volgende vuur dat over de oude sporen vloeit.