Overgave. Dat is wat je ziet als je naar Meral Polat kijkt. De Amsterdamse zangeres met Koerdische roots maakt met haar trio persoonlijke en overrompelende muziek. Die klinkt universeel met hedendaagse Anatolische en Koerdische klanken, wortels van de blues en de vrijheid van de jazz. In 2022 bracht ze Ez Kî Me (Wie ben ik) uit, een album waarvoor ze vertrok van nagelaten gedichten van haar vader. 

Onze eerste vraag is eenvoudig: wie ben jij?

Ik ben Meral Polat, een verteller in hart en ziel. Mijn roots liggen in Koerdisch-Turkse tradities, mijn vleugels in het vrije veld van kunst. Ik ben een zangeres, actrice en maker, maar boven alles een zoeker. Mijn werk draait om verbinding: tussen culturen, generaties en harten.

Wat wil je vertellen met je muziek?

Mijn muziek is een spiegel van mijn reis. Het gaat over wie we zijn en waar we vandaan komen, maar ook over wat we willen worden. Het vertelt verhalen van mijn vader, van mijn volk, van verdriet en vreugde. Het is een brug tussen oud en nieuw, tussen traditie en de drang om vooruit te bewegen. Ik wil mensen raken en laten nadenken over hun eigen verhaal.

Wie zijn je (muzikale) idolen?

Mijn inspiratie is breed. Van de rauwe kracht van Nina Simone tot de hypnotiserende klanken van Baba Zula. Maar ook rythm and blues, jazz, rock, psychedelische vibes en muziek uit Mesopotamië, Anatolië, Afrika en het Midden-Oosten. Het is de versmelting van werelden die mij blijft fascineren en drijven.

Wat is voor jou belangrijk tijdens een optreden?

Een optreden is een ontmoeting. Het gaat niet alleen om de muziek, maar om de energie die ik deel met het publiek en andersom. Als zij geraakt worden, voel ik dat ook. Het is een wederzijdse stroom van emotie en een moment waarin we samen even buiten tijd en ruimte stappen.

Hoe bereid jij je voor op een optreden? Heb je een bepaald ritueel alvorens je op het podium stapt?

Ik neem een moment om in stilte te zijn, adem diep in, open mijn hart en visualiseer de reis die ik met het publiek wil maken. Soms denk ik aan mijn vader en de verhalen die hij me gaf. Het is een soort innerlijke ceremonie waarin ik mezelf oplaad en me verbind met mijn muziek. Daarnaast open ik fysiek mijn lichaam en stem door oefeningen en bewegingen. De soundcheck vind ik ook altijd een heel mooi moment van voorbereiding en dat we als muzikanten in contact komen met elkaar door ook veel te improviseren en uit te proberen. Tijdens de shows improviseren we ook altijd. 

Wat zou je geworden zijn mocht je niet op het podium beland zijn?

Ik denk dat ik nog steeds verhalen zou vertellen, misschien als schrijver of leraar. Misschien zou ik toch moeder zijn geworden, als ik niet een levensstijl als podiumkunstenaar had gehad. Kunst is mijn taal, en als ik niet kon zingen of spelen, zou ik een andere manier vinden om die diepe connectie met mensen te zoeken en de connectie met mijn eigen hart, waar de bron van creativiteit is.