Een overdreven huilserenade. Een kus van beton. Gillende schoenen. Een gigantisch hoofd vol miserie. Slappe armen en de slappe lach. In ‘O O O’ staat emotie centraal. Op een rond platform gaan vier spelers op zoek naar wat ze voelen, maar niet altijd even goed in woorden kunnen uitdrukken. In verschillende korte acts brengen ze een ode aan onze innerlijke wereld. Ze maken visuele gedichten die recht naar je hart gaan, die ontroeren en tegelijk doen lachen.  
In ‘O O O’ wordt mislukken poëzie. Melancholie wordt humor. Emoties worden gepresenteerd als kunstwerken. ‘O O O’, een ode aan de kwetsbare kant van de mens. 

Vier acteurs rollen van de ene emotie in de andere. De openingscène smaakt meteen naar meer. Wat voor de één een sprong van vreugde is, is voor de ander een moment vervuld met angst. Er volgen scènes knap opgebouwd als komische sketches, ook al gaat het om serieuze gevoelens. (Magali Degrande, Het Nieuwsblad ***)

Na de voorstelling springen de leerlingen op en applaudisseren voluit. Heel kort, maar wel spontaan. En de acteurs komen erna nog eens terugkijken en zwaaien. De lol was wederzijds, blijkt. (Mia Vaerman, Pzazz, 20/10/21)