Een voorstelling over onvervulde dromen en doof zijn voor elkaar

Al van kindsbeen af hangt de schaduw van z’n gevierde oudovergrootoom over Ludo. Ludwig van, de grote Duitse componist. Een naam die deuren opent, zou je denken. Achterachterachterkleinneef Ludo is echter een mislukte, verslagen man. Geen familie, gescheiden, muziekcarrière onbestaande.

Opgevist uit het kanaal, met een delirium, ontwaakt Ludo in opvangcentrum ‘Het Beloofde Land’, met een accordeon en wat partituursnippers als enige bezit. Daar ontmoet hij de über-positieve verpleegster Stacey. Hoe vriendelijk zij hem ook bejegent, Ludo reageert niet. Zijn leven lang werd hij genegeerd,
meewerken zit er niet in. En al zeker niet met zo’n schelle emoe als Steesieweesie. In z’n kamertje van eenzame opsluiting overschouwt hij zijn leven: zestig jaar frustratie en maar vier composities, aan flarden gescheurd. Zijn privéleven ligt nog meer aan diggelen. Maar Ludo zal de confrontatie met zijn verleden moeten aangaan als hij wil krijgen waar hij zo naar verlangt: rust.

‘De Vijfde van Ludo’ is een voorstelling geïnspireerd op Ludwig van Beethoven, over onvervulde dromen en doof zijn voor elkaar. Een emotionele rollercoaster van twee eenzame mensen op zoek naar liefde en geluk in een keiharde wereld die nooit naar hen luistert. Een muzikale 'dramedie' vol menselijk gestuntel en donkere humor maar ook met troost: ‘Want Ludo, wij hebben altijd nog de muziek!’