Shit happens. Een president als een olifant in een porseleinkast, herleid tot een bidet met zeven koppen of met één oog: ‘spreek me niet tegen’. De ogen van de kunstenaar hebben kunstwerken rechtop gezet, waarbij niet elke mens zijn grote droom waarmaakt. En dan? Evolutie, geen revolutie bij deze werken. Het porselein krijgt een abstracte vorm én kleur, héél veel intense druppels kleur. Het oog blijft aanwezig en het bidet houdt stand, alvast in coronatijden. Aalst en zijn carnaval, alleen zichtbaar voor ingewijden. Het witte porselein krijgt kleur, naarmate de jaren glijden. Betekenissen verdwijnen. In het abstracte vindt Johan een heden en variatie van kunst aan een muur.