Mijn naam is Jonathan. Ik heb geen achternaam. Ik ben een zorgrobot

Claudine, Hermans moeder, overlijdt eenzaam en alleen in een woonzorgcentrum. Astma en suiker bepaalden haar leven. COVID-19 velde haar. Haar laatste dagen bracht ze door zonder haar zoon aan haar zijde. In zijn plaats was er Jonathan, haar toegewijde, kunstmatig intelligente palliatieve zorgrobot, in staat om de juiste zorg toe te dienen, zonder angst voor verdere besmetting. In een soort van niemandsland ontstaan er bevreemdende conversaties tussen een robot, mens en publiek. Liefde en vergiffenis, vernieling en vernieuwing, vragen en twijfels botsen met elkaar. Wat betekent het om eenzaam te sterven, om een mens te zijn en om te gaan met verrassingen en tegenslag?

Voor 'Het gezin van Paemel' mocht Valentijn Dhaenens onlangs de jaarlijkse Theaterprijs (categorie 30+) van de Acteursgilde in ontvangst nemen.

‘In deze soms hilarische maar steeds schurende productie brengen de twee acteurs hun personages knap tot leven. Ze weten de toeschouwers constant te boeien. Met geestigheden en diepzinnige overpeinzingen weten ze te amuseren, te verbijsteren en te ontroeren. Kunnen machines meeleven, meelijden, helpen, rouwen, zorg vervangen? Verzachten ze de existentiële eenzaamheid van de mens of versterken ze die?’ (Tuur Devens, Theaterkrant, 29/7/2021)