In 1978 ontwikkelt kunstcritica Rosalind Krauss een model waarin ze de toenadering van de beeldhouwkunst tot het landschap en de architectuur in kaart brengt. In haar essay ‘Sculpture in the Expanded Field’ stelt Krauss voor het hele veld van de sculptuur grondig te herdenken en te herdefiniëren. Op die manier kan het werk van kunstenaars die werken op de grens tussen beeldhouwkunst en architectuur, zoals Christo, Gordon Matta-Clarck, Dan Graham, Rachel Witheread, Cristina Iglesias, Per Kirkeby en Richard Serra, een plaats krijgen en erkend worden. Ook bij Belgische kunstenaars als bijvoorbeeld Renato Nicolodi, Luc Deleu, Gijs Van Vaerenbergh en Gert Robyns is die interesse nadrukkelijk aanwezig. We gaan in op het werk van kunstenaars voor wie de verkenning van de ruimte essentieel is.